De preferentiële toewijzing, met toepassing van artikel 1446- 1447 BW, is slechts mogelijk voor gemeenschapsgoederen en niet voor een onverdeeld goed, dat geen deel uitmaakt van het (ontbonden) gemeenschappelijk vermogen, maar een onverdeeldheid is naar gemeen recht (zie ook o.m.: H. Casman, "Aantekeningen bij artikel 1447 B.W. en de toewijzing bij voorrang na echtscheiding", Rev. trim, dr. fam. 1990, nr. 40,124).

Ook voor gehuwden onder het wettelijk stelsel kan in geval van echtscheiding (en navolgende vereffening en verdeling) de preferentiële toewijzing slechts worden gevraagd voor goederen die tot de gemeenschap behoren, maar niet voor goederen die (geheel of) voor de helft tot het eigen vermogen van de andere echtgenoot behoren.

te dezen:

Partijen hebben er bij hun huwelijk voor gekozen om het onroerend goed buiten het gemeenschappelijk vermogen te houden. Zij hebben het litigieuze onroerend goed niet ingebracht.

Op die onverdeelde eigendom is dienvolgens het gemeen recht onverkort van toepassing.

Bovendien is het feit dat het recht van overname, voorzien in artikel 1447 BW, beperkt blijft tot goederen die afhangen van een gemeenschappelijk vermogen en niet kan toegepast worden op een gezinswoning die in onverdeeldheid eigendom is van echtgenoten, niet in strijd met de artikelen 10 en 11 van de Grondwet (zie GwH. 7 maart 2013, T Not. 2013, 415),

- De man stelt dat reeds moet overgegaan worden tot de vereffening-verdeling van het onroerend goed, aangezien dit goed buiten de post-communautaire onverdeeldheid valt. Dat geen preferentiële toewijzing mogelijk is betekent niet dat de openbare verkoop onafwendbaar of ipso facto noodzakelijk is. Er geldt immers een wettelijke voorkeur voor een verdeling in natura.

Alleszins is een openbare verkoop van de bedoelde woonst op heden duidelijk voorbarig.

Overeenkomstig artikel 9 van de wet van 13 augustus 2011 houdende hervorming van de procedure van gerechtelijke vereffening-verdeling, die in werking trad op 1 april 2012, blijven "op de zaken waarin de vordering tot verdeling hangende is ( .. .) de bepalingen van toepassing zoals die golden voor de inwerkingtreding van deze wet.

Dit houdt in dat de beslissing tot eventuele openbare verkoop slechts dient te worden genomen nadat de onmogelijkheid tot gevoeglijke verdeling is gebleken uit de vereffeningsstaat van de notaris (met toepassing van het oude artikel 1217 Ger.W.).

In de filosofie van de vigerende bepalingen van de oude wet diende tot de verkoop in de ultieme fase van de vereffening te worden overgegaan omdat men slechts aan de hand van eenieders gerechtigdheden kon vaststellen en uitmaken of de verdeling in natura uitgesloten was . Op heden is het volstrekt niet uitgemaakt dat de openbare verkoop noodzakelijk of onafwendbaar is.

De vordering wegens burenhinder gesteund op artikel 544 Burgerlijk Wetboek veronderstelt dat het evenwicht tussen de rechten van naburige eigenaars is verbroken; opdat een vordering op burenhinder kan worden gesteund is vereist dat het zelfs niet foutief gebruik van een erf aan een naburig erf hinder toebrengt die de gewone ongemakken van nabuurschap overschrijdt; een vordering kan bijgevolg niet op burenhinder worden gesteund wanneer er geen sprake is van hinder veroorzaakt door het gebruik van een naburig erf, maar wel van het betreden of het zonder recht noch titel bezetten van een erf door een nabuur.

Met betrekking tot vrijwillige onverdeeldheden kan de verdeling (van een vrijwillige) onverdeeldheid enkel gevraagd worden indien de overeenkomst dit toestaat of indien het nagestreefde doel, dat de ratio van de overeenkomst vormde, bereikt is en de afgesproken bestemming van het gemeenschappelijk goed blijkbaar geen reden van bestaan (meer) heeft.

Te dezen oordeelde het Hof:

– art. 815, eerste lid BW niet (zonder meer) kan dienen als grondslag voor de vordering tot uitonverdeeldheidtreding m.b.t. de onverdeelde vastgoedelementen 

– het immers gaat om een conventionele en derhalve vrijwillige onverdeeldheid, die de deelgenoten vrij kunnen invullen, ook qua bedoeling en duurtijd;

– de in art. 815, eerste lid BW bedoelde noodzaak om de onverdeeldheid onverkort te (kunnen) beëindigen bij een conventionele onverdeeldheid als zodanig niet speelt;

– de wilsautonomie primeert, terwijl art. 577-2, § 8 juncto art. 815 BW inzake een conventionele onverdeeldheid slechts een aanvullend karakter vertoont (R. Jansen, «Art. 815 BW» in Comm. Erf. 2011, p. 18-19, nr. 19; 

– door middel van een regeling qua duurtijd en opzegging kan worden afgeweken van (1) de regel van art. 815, eerste lid BW dat de uitonverdeeldheidtreding te allen tijde kan worden nagestreefd en (2) de regel van art. 815, tweede lid BW dat afwijkende overeenkomsten slechts kunnen verbinden voor vijf jaar;

– het gebeurlijke gebrek aan een dienstige regeling qua duurtijd en opzegging, niet meebrengt dat de conventionele onverdeeldheid zonder meer moet blijven duren;

– het gebrek aan een uitdrukkelijke regeling qua duurtijd en opzegging ingeval de onverdeeldheid kadert binnen een samenwoningsrelatie en/of een professionele samenwerkingsrelatie eigenlijk kan neerkomen op een conventionele onverdeeldheid met een impliciete duurtijd die afhankelijk is van de relatie(s) 

–  art. 815, eerste lid BW niet zonder meer kan dienen als grondslag voor een vordering tot uitonverdeeldheidtreding;

– in die optiek moet worden nagegaan wat de onderliggende bedoeling is van de voorliggende conventionele onverdeeldheid;

– die bedoeling kan bestaan uit meer dan een investering in opbrengsteigendommen om op termijn schuldenvrij vastgoed over te houden, die terzelfdertijd kan strakken of strekt tot bestendiging van de feitelijke samenwoningsrelatie en tegelijk enigszins de professionele samenwerkingsrelatie;

– die bedoeling is te dezen teloorgegaan ingevolge de beëindiging van de feitelijke samenwoningsrelatie;

– de beëindiging van de feitelijke samenwoningsrelatie aan de conventionele onverdeeldheid iedere (redelijke) zin heeft ontnomen;

– wanneer  de bedoeling waarop de onverdeeldheid teruggaat (te dezen de feitelijke samenwoningsrelatie en de professionele samenwerkingsrelatie) teniet gaat de  uitonverdeeldheidtreding kan worden nagestreefd.

Een vordering die ertoe strekt in het kader van een aanwijzingsbeslissing reeds de voorafgaande verkoop te bevelen, kan, bij gebrek aan akkoord van de deelgenoten, niet worden ingewilligd.

Met betrekking tot vrijwillige onverdeeldheden kan de verdeling (van een vrijwillige) onverdeeldheid enkel gevraagd worden indien de overeenkomst dit toestaat of indien het nagestreefde doel, dat de ratio van de overeenkomst vormde, bereikt is en de afgesproken bestemming van het gemeenschappelijk goed blijkbaar geen reden van bestaan (meer) heeft.

Te dezen oordeelde het Hof:

– art. 815, eerste lid BW niet (zonder meer) kan dienen als grondslag voor de vordering tot uitonverdeeldheidtreding m.b.t. de onverdeelde vastgoedelementen 

– het immers gaat om een conventionele en derhalve vrijwillige onverdeeldheid, die de deelgenoten vrij kunnen invullen, ook qua bedoeling en duurtijd;

– de in art. 815, eerste lid BW bedoelde noodzaak om de onverdeeldheid onverkort te (kunnen) beëindigen bij een conventionele onverdeeldheid als zodanig niet speelt;

– de wilsautonomie primeert, terwijl art. 577-2, § 8 juncto art. 815 BW inzake een conventionele onverdeeldheid slechts een aanvullend karakter vertoont (R. Jansen, «Art. 815 BW» in Comm. Erf. 2011, p. 18-19, nr. 19; 

– door middel van een regeling qua duurtijd en opzegging kan worden afgeweken van (1) de regel van art. 815, eerste lid BW dat de uitonverdeeldheidtreding te allen tijde kan worden nagestreefd en (2) de regel van art. 815, tweede lid BW dat afwijkende overeenkomsten slechts kunnen verbinden voor vijf jaar;

– het gebeurlijke gebrek aan een dienstige regeling qua duurtijd en opzegging, niet meebrengt dat de conventionele onverdeeldheid zonder meer moet blijven duren;

– het gebrek aan een uitdrukkelijke regeling qua duurtijd en opzegging ingeval de onverdeeldheid kadert binnen een samenwoningsrelatie en/of een professionele samenwerkingsrelatie eigenlijk kan neerkomen op een conventionele onverdeeldheid met een impliciete duurtijd die afhankelijk is van de relatie(s) 

–  art. 815, eerste lid BW niet zonder meer kan dienen als grondslag voor een vordering tot uitonverdeeldheidtreding;

– in die optiek moet worden nagegaan wat de onderliggende bedoeling is van de voorliggende conventionele onverdeeldheid;

– die bedoeling kan bestaan uit meer dan een investering in opbrengsteigendommen om op termijn schuldenvrij vastgoed over te houden, die terzelfdertijd kan strakken of strekt tot bestendiging van de feitelijke samenwoningsrelatie en tegelijk enigszins de professionele samenwerkingsrelatie;

– die bedoeling is te dezen teloorgegaan ingevolge de beëindiging van de feitelijke samenwoningsrelatie;

– de beëindiging van de feitelijke samenwoningsrelatie aan de conventionele onverdeeldheid iedere (redelijke) zin heeft ontnomen;

– wanneer  de bedoeling waarop de onverdeeldheid teruggaat (te dezen de feitelijke samenwoningsrelatie en de professionele samenwerkingsrelatie) teniet gaat de  uitonverdeeldheidtreding kan worden nagestreefd.

Een vordering die ertoe strekt in het kader van een aanwijzingsbeslissing reeds de voorafgaande verkoop te bevelen, kan, bij gebrek aan akkoord van de deelgenoten, niet worden ingewilligd.

De algemene vergadering van de vereniging van mede-eigenaars is in beginsel bevoegd m.b.t. de gemeenschappelijke delen.

De vereniging vanmede-eigenaars heeft slechts bevoegdheid om te beslissen over werkzaamheden die gedeelten van de gebouwen betreffen waarvan is vastgesteld dat ze niet privatief zijn.

Over zijn privédomein is de appartementseigenaar bevoegd. 

Een brief van advocaat waarin een betaling wordt erkend betreft een uitdrukkelijke (schriftelijke) buitengerechtelijke bekentenis van het niet-complexe rechtsfeit van de betaling. Het voorwerp van de bekentenis betreft de waarachtigheid van het virtueel betwiste rechtsfeit van de betaling. Dat nog geen daadwerkelijke betwisting omtrent de betaling aan de orde was, doet daaraan niet af. Dat de bekentenis als zodanig niet was bestemd om als bewijs te dienen voor, doet daaraan evenmin af. De voldoende duidelijke, vrijwillige en geloofwaardige bekentenis (van een daartoe zo nodig bijzonder gemandateerde advocaat) is toerekenbaar aan de cliënt.

Een dergelijk bijzondere mandaat hoeft niet schriftelijk te zijn. Het evengoed mondeling zijn dan wel stilzwijgend inbegrepen te zijn.

Een contactverbod gaat geenszins de rechtsmacht van een kortgedingrechter te buiten (art. 584 en 1039 Ger.W.). Dat de verbodsmaatregel geldt voor onbepaalde duur, maakt geenszins dat de rechtsmacht van de kortgedingrechter wordt overschreden. Een definitieve wijziging van de rechtspositie van de partijen wordt niet aangebracht.

Het kortgeding behoudt haar gelding tot een andersluidende beslissing van de rechter ten gronde tussenkomt.

De korte verjaringstermijn van 1 jaar, bepaald in artikel 2272, eerste lid van het Burgerlijk Wetboek, is niet van toepassing wanneer de gerechtsdeurwaarder openstaande staten invordert van een advocaat die hem namens zijn cliënt heeft verzocht ambtstaken te verrichten. Die advocaat kan zich niet beroepen op het vermoeden van betaling

Onder gelding van het reglement van de Nationale Orde van Advocaten van 7 januari 1971 was de advocaat op grond van de gewoonte en zijn deontologie verantwoordelijk voor de onbetaalde staten van de gerechtsdeurwaarder, tenzij hij de gerechtsdeurwaarder erop had gewezen dat hij zijn kosten en ereloonstaten moest verhalen op de cliënt.

Op deze gehoudenheid van de advocaat, die een eigen gewoonterechtelijke en deontologische grondslag had, was de verjaringstermijn van 10 jaar voor persoonlijke rechtsvorderingen van toepassing overeenkomstig artikel 2262bis, § 1, eerste lid van het Burgerlijk Wetboek en niet de kortere verjaringstermijn van 5 jaar, die krachtens artikel 2262bis, § 1, tweede lid van het Burgerlijk Wetboek van toepassing is op de rechtsvorderingen tot vergoeding van schade op grond van buitencontractuele aansprakelijkheid .

Het voormelde nationaal reglement werd opgeheven en vervangen door het reglement van de Orde van Vlaamse Balies van 31 januari 2007, dat op 21 mei 2007 in werking is getreden. Vanaf 21 mei 2007 geldt de voormelde gewoonterechtelijke en deontologische regel niet meer, tenzij de gelaste persoon een advocaat-correspondent is.

De analyse en de begroting van de staat van kosten erelonen van de gerechtelijke deskundige vindt plaats naar aanleiding van de taxatie van deze staat met toepassing van artikel 991 van het Gerechtelijk Wetboek en geschiedt met inachtneming van verschillende criteria die slechts bij afsluiten van het deskundigenonderzoek kunnen worden onderzocht (bv. de niet-nakoming van de vooropgestelde termijnen, de kwaliteit van het geleverde werk, ... ).

Het onmiddellijk en volledig vrijgeven van de te consigneren bedragen druist in tegen de bepalingen van de artikelen 972, § 2, zesde lid, 5° en 6° en 987 van het Gerechtelijk Wetboek en bemoeilijkt de facto de controle door de rechter. De hervorming van het deskundigenonderzoek van 2007 (wet van 15 mei 2007 tot wijziging van het Gerechtelijk Wetboek betreffende het deskundigenonderzoek, zoals aangevuld en gewijzigd door de wet van 30 december 2009 houdende diverse bepalingen Justitie II) ging uit van drie krachtlijnen:

de subsidiariteit van het deskundigenonderzoek;

- de actieve tussenkomst van de rechter;

- de hervorming van de begroting van de kosten en de verplichte consignatie.

De derde krachtlijn bevestigt de rol van de rechter bij de (controle op de) begroting van de staat van kosten en ereloon van de gerechtelijke deskundige (zie de artikelen 987 tot en met 991bis van het Gerechtelijk Wetboek). Artikel 991, § 1 van het Gerechtelijk Wetboek bepaalt thans dat, zelfs indien er geen betwisting is van de partijen, de rechter het bedrag van het ereloon en de kosten 'begroot'. Artikel 991, § 2 van het Gerechtelijk Wetboek bepaalt dat de rechter het bedrag van de kosten en het ereloon vaststelt.

De bedoeling is dat het rechtstreeks debat tussen de partijen en de deskundige over zijn betaling, ook na de beëindiging van zijn opdracht, wordt vermeden (vgl. X. Malengreau, "Les frais et honoraires des experts: le point de vue d'un juge", p. 135-137, randnummers 13 tot en met 29, in "Le nouveau droit de l'expertise judiciaire en pratique", H. Boularbah, Larcier, 2008).

De toepassing van artikel 988 van het Gerechtelijk Wetboek in combinatie met de (systematische) vrijgave van de te consigneren voorschotten mag niet leiden tot een omzeiling van de behoorlijke toepassing van artikel 991 van het Gerechtelijk Wetboek.
 

Een loutere bewering volstaat niet om een deskundige te horen aanstellen. Een bewijs is dan ook weer niet nodig. Wel dienen stukken of gegevens naar voor gebracht waardoor het beweerde aannemelijk is, mogelijk wordt geacht. Dit kan bijvoorbeeld door een eenzijdige vaststelling door een gerechtsdeurwaarder, een verslag van een technisch raadsman, een eigen architect, een eigen geraadpleegde geneesheer.

Om een onderzoeksmaatregel te horen bevelen (en dus ook een deskundige te hoeren aanstellen), moet een partij niet voorafgaandelijk de door haar aangevoerde feiten en de gegrondheid van haar vordering bewijzen, maar volstaat het dat zij, op aannemelijke wijze, feiten aanvoert waarvan, bij ontstentenis van een onmiddellijk op afdoende wijze bijgebracht bewijs van het tegendeel, aangenomen kan worden dat ze waarachtig en ter zake dienend kunnen zijn en waarvan het bewijs door de gevraagde onderzoeksmaatregel toegelaten en redelijkerwijze mogelijk is (vgl. Cass. 15 juni 2012, C.11.0682.F, www.juridat.be)

De beslissing over een vraag tot voorafgaand onderzoek van een vordering, vergt met andere woorden geen onderzoek naar en geen vaststelling van de gegrondheid van deze vordering, maar enkel, in voorkomend geval, het onderzoek naar en de eventuele onmiddellijke vaststelling van de ongegrondheid van deze vordering.

Concreet moet, om uitspraak te doen over de vraag van de opdrachtgevers om een gerechtelijk deskundigenonderzoek te horen bevelen naar de aangevoerde gebreken en tekortkomingen in de door de aannemer uitgevoerde werken, enkel onderzocht worden of en vastgesteld worden dat de aansprakelijkheid van de architect jegens de opdrachtgevers mogelijk betrokken kan zijn en hic et nunc niet volledig uitgesloten is.

 

Een notariële akte vormt slechts een uitvoerbare titel als in de akte duidelijk en precies wordt aangegeven welke de wederzijdse rechten en verplichtingen van partijen zijn.

De notariële akte moet alle noodzakelijke gegevens bevatten op grond waarvan het bedrag van de schuldvordering kan worden bepaald, wil zij een uitvoerbare titel uitmaken in de zin van artikel 1494 Ger.W. Aldus moet de akte toelaten de omvang van de gehoudenheid precies te bepalen.

Indien hierbij de verbintenis van een partij verder wordt uitgewerkt of gespecifieerd in een onderhandse akte, zoals in onderhandse kredietvoorwaarden, dan dienen deze aan de akte te zijn gehecht en er deel van uit te maken.

Een niet wilsongeschikte beschermde persoon die onder voorlopig bewind staat kan scheiden zonder vertegenwoordiging van de voorlopige bewindvoerder die de wilsgeschikte pupil zelfs niet kan vertegenwoordigen in de echtscheidingsprocedure.

De voorlopige bewindvoerder dient wel betrokken worden voor de vereffening-verdeling van een vermogensrechtelijk handelingsonbekwame echtgenoot.

Het voorlopig bewind  neemt niet weg dat de beschermde persoon zonder vertegenwoordiging door de voorlopige bewindvoerder een hoogst persoonlijke vordering tot echtscheiding kan instellen op voorwaarde dat hij daartoe wilsgeschikt is

De toevoeging van een voorlopige bewindvoerder ontneemt aan de beschermde persoon niet de bekwaamheid inzake (hoogst)persoonlijke handelingen en vorderingen, zoals de procedure tot echtscheiding. Op dat vlak bestaan er geen bezwaren tegen zijn optreden als eiser of als verweerder. ( ... ) Eiser en verweerder moeten daarnaast ook 'wilsgeschikt' zijn. Zij moeten een geldige toestemming in hun proceshandelingen kunnen geven. Daarnaast moeten zij gedurende de gehele procedure hun oordeel kunnen vormen over de aanpak van hun (tegen)eis en (tegen)verweer.

Bestaat de wilsongeschiktheid bij de aanvang van de procedure, dan kan die niet rechtsgeldig worden ingesteld. Ontstaat ze tijdens de procedure, dan dient die te worden geschorst voor de duur ervan.

De wilsgeschikte beschermde persoon kan derhalve zelfstandig optreden in rechte met het oog op echtscheiding.

 

Wanneer een huwelijkspartner in het kader van een minnelijke vereffening-verdeling misbruik maakt van de inferieure positie van andere ex-echtgenoot en de termen van de verdeling aldus zijn opgedrongen, kan deze minnelijke vereffening-verdeling geen rechtsgevolgen krijgen.

Het vormvereiste van artikel 1325 BW is miskend,wanneer het onderhandse document ten bewwijze van een wederkerige overeenkomst,  slechts in één origineel exemplaar is opgemaakt en geen vermelding bevat van het aantal originele exemplaren. Deze vereiste geldt evenzeer voor minnelijke vereffeningen verdelingen.

Gelet op de miskenning van artikel 1325 BW is de overeenkomst  onbewezen. De onderhandse akte of het zogeheten instrumentum (is nietig en) kan (derhalve) niet dienen als bewijsstuk. 

Wanneer een aannemer betaling vordert voor overeengekomen werken en de opdrachtgever aanvoert dat de werken of een gedeelte ervan niet door de aannemer werden uitgevoerd, komt het, in beginsel, aan deze laatste toe te bewijzen dat hij de werken heeft uitgevoerd.

Het behoort aan de eiser aan te tonen dat alle voorwaarden die het recht waarop hij zich beroept doen ontstaan, voorhanden zijn.

Een vennoot in een tijdelijke vennootschap kan in eigen naam en voor zijn eigen aandeel in rechte optreden