Een hond - een huisdier - is zakenrechtelijk een van nature roerend goed dat bijgevolg juridisch over geen persoonlijkheid beschikt (art. 528 BW) (J. KOKELENBERG, T. VAN SINAY en H. VUYE, "Zakenrecht, Overzicht van Rechtspraak", TPR. 2001/02, nr. 8, blz. 852).

Er is desaangaande in de juridische wereld wel enige beweging aan de gang (cfr. Rechtskundig Weekblad 2014- 15, nr. 29; Eric DIRIX, "Dieren zijn geen zaken", Actualiteit, blz. 1122).

Het concubinaat op zich schept geen vermoeden van het bestaan van een onverdeeldheid, zelfs zo er materiële vermenging is.

Elk der concubanten blijft aan het hoofd van zijn eigen vermogen en mag met alle middelen zijn persoonlijke eigendom bewijzen.

Eén der samenlevenden kan allerhande stukken voorleggen waaraan de bewijskracht van een feitelijk vermoeden wordt gehecht waarvan de rechter soeverein de overtuigingskracht beoordeelt (J. KOKELENBERG, "Enige verdeelde bedenkingen omtrent onverdeeldheid", TB.B.R. 97/4, nr. 3 blz. 239). Het patrimonium van elk der concubanten blijft niettegenstaande het gemeenschappelijk leven juridisch afgescheiden van dat van de andere; bij de scheiding kan elk van hen de goederen revindiceren waarvan hij het exclusieve eigendomsrecht heeft; de concubanten zijn onverdeelde medeeigenaars van deze goederen waarvan geen van hen zijn exclusief eigendomsrecht kan aantonen (Alain VAN ROYEN, "Roerende goederen van concubinerenden. Vermogenssamenstelling - beslag - rechten van de schuldeisers", T Not. 1993,387; Hof Antwerpen 9 februari 2005, NjW 14 juni 2006, nr. 144, blz. 508).

De persoonlijke goederen van de concubanten krijgen door het gemeenschappelijk gebruik ervan geen nieuwe rechtsaffectatie.

Een meerderheid in de rechtspraak houdt/hield voor dat de bewijsvoering door middel van op naam van de aanspraakmakende partner gestelde eigendomstitel(s) niet kan worden doorkruist door de vraag naar de herkomst van de financiële middelen die gediend hebben tot de aankoop. De partner die de goederen in eigen naam heeft gekocht wordt geacht er eigenaar van te zijn ongeacht de oorsprong van de geld en waarmede de prijs werd betaald (P. SENAEVE (ed.), Concubinaat, De buitenhuwelijkse tweerelatie, nr. 349, blz. 213). Zo werd beslist dat wanneer van een bepaald goed een eigendomstitel bestaat op naam van een van de feitelijke samenwoners de vraag naar de herkomst van het geld irrelevant is bij de bepaling van het eigendomsrecht (Hof Antwerpen 5 december 2006, NjW16 mei 2007, nr. 162, blz. 414).

Deze benadering houdt in dat de herkomst van de gelden geen zakenrechtelijke aanspraken kan teweegbrengen doch in voorkomend geval, enkel obligatoire gevolgen.

Een aangroeiende strekking in rechtspraak en rechtsleer waarbij ook dit ambt zich aansluit neemt daarentegen afstand van deze tweedeling tussen het zakenrechtelijk en obligatoir aspect en neemt aan dat ook de financierende partner in de concubinaatsverhouding, wiens naam niet op de aankoopfactuur en andere relevante documenten voorkomt, toch over een zakenrechtelijke vordering op het goed zelf beschikt in de plaats van een louter obligatoir recht ten opzichte van de partner.

Hierbij wordt ervan uitgegaan dat geen aanleiding bestaat om aan gelijk welk eigendomsaanwijzend element (en dus ook niet aan de oorsprong der gelden) een zakenrechtelijke werking te weigeren (Hof Gent 25 november 2004, NJW22 juni 2005, nr. 117, blz. 804).

De concubant die een goed met eigen penningen betaalde terwijl de eigendomstitel of het eigendomsrecht op naam van de andere concubant gevestigd is kan derhalve een zakenrechtelijke aanspraak op het goed laten gelden.

Het voormelde betekent echter niet dat het exclusief eigendomsrecht van de concubant die met eigen penningen betaalde, steeds moet worden erkend tegen alle voorgebrachte stukken in; het behoort nog steeds aan de feitenrechter om soeverein en op basis van de concrete gegevens der zaak te oordelen (cfr. in dezelfde zin Hof Gent 25 november 2004, terwijl de eigendomstitel of het eigendomsrecht op naam van de andere concubant gevestigd is kan derhalve een zakenrechtelijke aanspraak op het goed laten gelden.

Het voormelde betekent echter niet dat het exclusief eigendomsrecht van de concubant die met eigen penningen betaalde, steeds moet worden erkend tegen alle voorgebrachte stukken in; het behoort nog steeds aan de feitenrechter om soeverein en op basis van de concrete gegevens der zaak te oordelen (cfr. in dezelfde zin Hof Gent 25 november 2004, o.c. en Vred. Oudenaarde-Kruishoutem 7 juni 2007, T. Vred. 2009,163).

Het actuele bezit dat de verweerder op hoofdvordering van de hond heeft kan geen titel opleveren.

Feitelijk samenwonenden kunnen zich niet beroepen op het bezit van een goed om hun eigendomsaanspraken te bewijzen nu in een feitelijke samenlevingsrelatie het bezit van de goederen die gezamenlijk worden gebruikt (ook de hond), noodzakelijk ondeugdelijk vermits dubbelzinnig is (Gent 9 april 1990, RW 1991-92,1434.

Wanneer de rechtbank vaststelt dat een hond onverdeelde mede-eigendom is, kan de rechter de verdeling van de hond niet bevelen en dienen de partijen j-hun vordering aan te passen.

Een hond - een huisdier - is zakenrechtelijk een van nature roerend goed dat bijgevolg juridisch over geen persoonlijkheid beschikt (art. 528 BW) (J. KOKELENBERG, T. VAN SINAY en H. VUYE, "Zakenrecht, Overzicht van Rechtspraak", TPR. 2001/02, nr. 8, blz. 852).

Er is desaangaande in de juridische wereld wel enige beweging aan de gang (cfr. Rechtskundig Weekblad 2014- 15, nr. 29; Eric DIRIX, "Dieren zijn geen zaken", Actualiteit, blz. 1122).

Het concubinaat op zich schept geen vermoeden van het bestaan van een onverdeeldheid, zelfs zo er materiële vermenging is.

Elk der concubanten blijft aan het hoofd van zijn eigen vermogen en mag met alle middelen zijn persoonlijke eigendom bewijzen.

Eén der samenlevenden kan allerhande stukken voorleggen waaraan de bewijskracht van een feitelijk vermoeden wordt gehecht waarvan de rechter soeverein de overtuigingskracht beoordeelt (J. KOKELENBERG, "Enige verdeelde bedenkingen omtrent onverdeeldheid", TB.B.R. 97/4, nr. 3 blz. 239). Het patrimonium van elk der concubanten blijft niettegenstaande het gemeenschappelijk leven juridisch afgescheiden van dat van de andere; bij de scheiding kan elk van hen de goederen revindiceren waarvan hij het exclusieve eigendomsrecht heeft; de concubanten zijn onverdeelde medeeigenaars van deze goederen waarvan geen van hen zijn exclusief eigendomsrecht kan aantonen (Alain VAN ROYEN, "Roerende goederen van concubinerenden. Vermogenssamenstelling - beslag - rechten van de schuldeisers", T Not. 1993,387; Hof Antwerpen 9 februari 2005, NjW 14 juni 2006, nr. 144, blz. 508).

De persoonlijke goederen van de concubanten krijgen door het gemeenschappelijk gebruik ervan geen nieuwe rechtsaffectatie.

Een meerderheid in de rechtspraak houdt/hield voor dat de bewijsvoering door middel van op naam van de aanspraakmakende partner gestelde eigendomstitel(s) niet kan worden doorkruist door de vraag naar de herkomst van de financiële middelen die gediend hebben tot de aankoop. De partner die de goederen in eigen naam heeft gekocht wordt geacht er eigenaar van te zijn ongeacht de oorsprong van de geld en waarmede de prijs werd betaald (P. SENAEVE (ed.), Concubinaat, De buitenhuwelijkse tweerelatie, nr. 349, blz. 213). Zo werd beslist dat wanneer van een bepaald goed een eigendomstitel bestaat op naam van een van de feitelijke samenwoners de vraag naar de herkomst van het geld irrelevant is bij de bepaling van het eigendomsrecht (Hof Antwerpen 5 december 2006, NjW16 mei 2007, nr. 162, blz. 414).

Deze benadering houdt in dat de herkomst van de gelden geen zakenrechtelijke aanspraken kan teweegbrengen doch in voorkomend geval, enkel obligatoire gevolgen.

Een aangroeiende strekking in rechtspraak en rechtsleer waarbij ook dit ambt zich aansluit neemt daarentegen afstand van deze tweedeling tussen het zakenrechtelijk en obligatoir aspect en neemt aan dat ook de financierende partner in de concubinaatsverhouding, wiens naam niet op de aankoopfactuur en andere relevante documenten voorkomt, toch over een zakenrechtelijke vordering op het goed zelf beschikt in de plaats van een louter obligatoir recht ten opzichte van de partner.

Hierbij wordt ervan uitgegaan dat geen aanleiding bestaat om aan gelijk welk eigendomsaanwijzend element (en dus ook niet aan de oorsprong der gelden) een zakenrechtelijke werking te weigeren (Hof Gent 25 november 2004, NJW22 juni 2005, nr. 117, blz. 804).

De concubant die een goed met eigen penningen betaalde terwijl de eigendomstitel of het eigendomsrecht op naam van de andere concubant gevestigd is kan derhalve een zakenrechtelijke aanspraak op het goed laten gelden.

Het voormelde betekent echter niet dat het exclusief eigendomsrecht van de concubant die met eigen penningen betaalde, steeds moet worden erkend tegen alle voorgebrachte stukken in; het behoort nog steeds aan de feitenrechter om soeverein en op basis van de concrete gegevens der zaak te oordelen (cfr. in dezelfde zin Hof Gent 25 november 2004, terwijl de eigendomstitel of het eigendomsrecht op naam van de andere concubant gevestigd is kan derhalve een zakenrechtelijke aanspraak op het goed laten gelden.

Het voormelde betekent echter niet dat het exclusief eigendomsrecht van de concubant die met eigen penningen betaalde, steeds moet worden erkend tegen alle voorgebrachte stukken in; het behoort nog steeds aan de feitenrechter om soeverein en op basis van de concrete gegevens der zaak te oordelen (cfr. in dezelfde zin Hof Gent 25 november 2004, o.c. en Vred. Oudenaarde-Kruishoutem 7 juni 2007, T. Vred. 2009,163).

Het actuele bezit dat de verweerder op hoofdvordering van de hond heeft kan geen titel opleveren.

Feitelijk samenwonenden kunnen zich niet beroepen op het bezit van een goed om hun eigendomsaanspraken te bewijzen nu in een feitelijke samenlevingsrelatie het bezit van de goederen die gezamenlijk worden gebruikt (ook de hond), noodzakelijk ondeugdelijk vermits dubbelzinnig is (Gent 9 april 1990, RW 1991-92,1434.

Wanneer de rechtbank vaststelt dat een hond onverdeelde mede-eigendom is, kan de rechter de verdeling van de hond niet bevelen en dienen de partijen j-hun vordering aan te passen.

Een hond - een huisdier - is zakenrechtelijk een van nature roerend goed dat bijgevolg juridisch over geen persoonlijkheid beschikt (art. 528 BW) (J. KOKELENBERG, T. VAN SINAY en H. VUYE, "Zakenrecht, Overzicht van Rechtspraak", TPR. 2001/02, nr. 8, blz. 852).

Er is desaangaande in de juridische wereld wel enige beweging aan de gang (cfr. Rechtskundig Weekblad 2014- 15, nr. 29; Eric DIRIX, "Dieren zijn geen zaken", Actualiteit, blz. 1122).

Het concubinaat op zich schept geen vermoeden van het bestaan van een onverdeeldheid, zelfs zo er materiële vermenging is.

Elk der concubanten blijft aan het hoofd van zijn eigen vermogen en mag met alle middelen zijn persoonlijke eigendom bewijzen.

Eén der samenlevenden kan allerhande stukken voorleggen waaraan de bewijskracht van een feitelijk vermoeden wordt gehecht waarvan de rechter soeverein de overtuigingskracht beoordeelt (J. KOKELENBERG, "Enige verdeelde bedenkingen omtrent onverdeeldheid", TB.B.R. 97/4, nr. 3 blz. 239). Het patrimonium van elk der concubanten blijft niettegenstaande het gemeenschappelijk leven juridisch afgescheiden van dat van de andere; bij de scheiding kan elk van hen de goederen revindiceren waarvan hij het exclusieve eigendomsrecht heeft; de concubanten zijn onverdeelde medeeigenaars van deze goederen waarvan geen van hen zijn exclusief eigendomsrecht kan aantonen (Alain VAN ROYEN, "Roerende goederen van concubinerenden. Vermogenssamenstelling - beslag - rechten van de schuldeisers", T Not. 1993,387; Hof Antwerpen 9 februari 2005, NjW 14 juni 2006, nr. 144, blz. 508).

De persoonlijke goederen van de concubanten krijgen door het gemeenschappelijk gebruik ervan geen nieuwe rechtsaffectatie.

Een meerderheid in de rechtspraak houdt/hield voor dat de bewijsvoering door middel van op naam van de aanspraakmakende partner gestelde eigendomstitel(s) niet kan worden doorkruist door de vraag naar de herkomst van de financiële middelen die gediend hebben tot de aankoop. De partner die de goederen in eigen naam heeft gekocht wordt geacht er eigenaar van te zijn ongeacht de oorsprong van de geld en waarmede de prijs werd betaald (P. SENAEVE (ed.), Concubinaat, De buitenhuwelijkse tweerelatie, nr. 349, blz. 213). Zo werd beslist dat wanneer van een bepaald goed een eigendomstitel bestaat op naam van een van de feitelijke samenwoners de vraag naar de herkomst van het geld irrelevant is bij de bepaling van het eigendomsrecht (Hof Antwerpen 5 december 2006, NjW16 mei 2007, nr. 162, blz. 414).

Deze benadering houdt in dat de herkomst van de gelden geen zakenrechtelijke aanspraken kan teweegbrengen doch in voorkomend geval, enkel obligatoire gevolgen.

Een aangroeiende strekking in rechtspraak en rechtsleer waarbij ook dit ambt zich aansluit neemt daarentegen afstand van deze tweedeling tussen het zakenrechtelijk en obligatoir aspect en neemt aan dat ook de financierende partner in de concubinaatsverhouding, wiens naam niet op de aankoopfactuur en andere relevante documenten voorkomt, toch over een zakenrechtelijke vordering op het goed zelf beschikt in de plaats van een louter obligatoir recht ten opzichte van de partner.

Hierbij wordt ervan uitgegaan dat geen aanleiding bestaat om aan gelijk welk eigendomsaanwijzend element (en dus ook niet aan de oorsprong der gelden) een zakenrechtelijke werking te weigeren (Hof Gent 25 november 2004, NJW22 juni 2005, nr. 117, blz. 804).

De concubant die een goed met eigen penningen betaalde terwijl de eigendomstitel of het eigendomsrecht op naam van de andere concubant gevestigd is kan derhalve een zakenrechtelijke aanspraak op het goed laten gelden.

Het voormelde betekent echter niet dat het exclusief eigendomsrecht van de concubant die met eigen penningen betaalde, steeds moet worden erkend tegen alle voorgebrachte stukken in; het behoort nog steeds aan de feitenrechter om soeverein en op basis van de concrete gegevens der zaak te oordelen (cfr. in dezelfde zin Hof Gent 25 november 2004, terwijl de eigendomstitel of het eigendomsrecht op naam van de andere concubant gevestigd is kan derhalve een zakenrechtelijke aanspraak op het goed laten gelden.

Het voormelde betekent echter niet dat het exclusief eigendomsrecht van de concubant die met eigen penningen betaalde, steeds moet worden erkend tegen alle voorgebrachte stukken in; het behoort nog steeds aan de feitenrechter om soeverein en op basis van de concrete gegevens der zaak te oordelen (cfr. in dezelfde zin Hof Gent 25 november 2004, o.c. en Vred. Oudenaarde-Kruishoutem 7 juni 2007, T. Vred. 2009,163).

Het actuele bezit dat de verweerder op hoofdvordering van de hond heeft kan geen titel opleveren.

Feitelijk samenwonenden kunnen zich niet beroepen op het bezit van een goed om hun eigendomsaanspraken te bewijzen nu in een feitelijke samenlevingsrelatie het bezit van de goederen die gezamenlijk worden gebruikt (ook de hond), noodzakelijk ondeugdelijk vermits dubbelzinnig is (Gent 9 april 1990, RW 1991-92,1434.

Wanneer de rechtbank vaststelt dat een hond onverdeelde mede-eigendom is, kan de rechter de verdeling van de hond niet bevelen en dienen de partijen j-hun vordering aan te passen.

Een meerderheid in de rechtspraak houdt/hield voor dat de bewijsvoering door middel van op naam van de aanspraakmakende partner gestelde eigendomstitel(s) niet kan worden doorkruist door de vraag naar de herkomst van de financiële middelen die gediend hebben tot de aankoop. De partner die de goederen in eigen naam heeft gekocht wordt geacht er eigenaar van te zijn ongeacht de oorsprong van de geld en waarmede de prijs werd betaald (P. SENAEVE (ed.), Concubinaat,De buitenhuwelijkse tweerelatie, nr. 349, blz. 213).

Zo werd beslist dat wanneer van een bepaald goed een eigendomstitel bestaat op naam van een van de feitelijke samenwoners de vraag naar de herkomst van het geld irrelevant is bij de bepaling van het eigendomsrecht (Hof Antwerpen 5 december 2006, NjW16 mei 2007, nr. 162, blz. 414).

Deze benadering houdt in dat de herkomst van de gelden geen zakenrechtelijke aanspraken kan teweegbrengen doch in voorkomend geval, enkel obligatoire gevolgen.

Een aangroeiende strekking in rechtspraak en rechtsleer waarbij ook dit ambt zich aansluit neemt daarentegen afstand van deze tweedeling tussen het zakenrechtelijk en obligatoir aspect en neemt aan dat ook de financierende partner in de concubinaatsverhouding, wiens naam niet op de aankoopfactuur en andere relevante documenten voorkomt, toch over een zakenrechtelijke vordering op het goed zelf beschikt in de plaats van een louter obligatoir recht ten opzichte van de partner.

Hierbij wordt ervan uitgegaan dat geen aanleiding bestaat om aan gelijk welk eigendomsaanwijzend element (en dus ook niet aan de oorsprong der gelden) een zakenrechtelijke werking te weigeren (Hof Gent 25 november 2004, NJW22 juni 2005, nr. 117, blz. 804).

De concubant die een goed met eigen penningen betaalde terwijl de eigendomstitel of het eigendomsrecht op naam van de andere concubant gevestigd is kan derhalve een zakenrechtelijke aanspraak op het goed laten gelden.

Het voormelde betekent echter niet dat het exclusief eigendomsrecht van de concubant die met eigen penningen betaalde, steeds moet worden erkend tegen alle voorgebrachte stukken in; het behoort nog steeds aan de feitenrechter om soeverein en op basis van de concrete gegevens der zaak te oordelen (cfr. in dezelfde zin Hof Gent 25 november 2004, terwijl de eigendomstitel of het eigendomsrecht op naam van de andere concubant gevestigd is kan derhalve een zakenrechtelijke aanspraak op het goed laten gelden.

Het voormelde betekent echter niet dat het exclusief eigendomsrecht van de concubant die met eigen penningen betaalde, steeds moet worden erkend tegen alle voorgebrachte stukken in; het behoort nog steeds aan de feitenrechter om soeverein en op basis van de concrete gegevens der zaak te oordelen (cfr. in dezelfde zin Hof Gent 25 november 2004, o.c. en Vred. Oudenaarde-Kruishoutem 7 juni 2007, T. Vred. 2009,163).

Het actuele bezit dat de verweerder op hoofdvordering van de hond heeft kan geen titel opleveren.

Feitelijk samenwonenden kunnen zich niet beroepen op het bezit van een goed om hun eigendomsaanspraken te bewijzen nu in een feitelijke samenlevingsrelatie het bezit van de goederen die gezamenlijk worden gebruikt (ook de hond), noodzakelijk ondeugdelijk vermits dubbelzinnig is (Gent 9 april 1990, RW 1991-92,1434.

Een hond - een huisdier - is zakenrechtelijk een van nature roerend goed dat bijgevolg juridisch over geen persoonlijkheid beschikt (art. 528 BW) (J. KOKELENBERG, T. VAN SINAY en H. VUYE, "Zakenrecht, Overzicht van Rechtspraak", TPR. 2001/02, nr. 8, blz. 852).

Er is desaangaande in de juridische wereld wel enige beweging aan de gang (cfr. Rechtskundig Weekblad 2014- 15, nr. 29; Eric DIRIX, "Dieren zijn geen zaken", Actualiteit, blz. 1122).

Het concubinaat op zich schept geen vermoeden van het bestaan van een onverdeeldheid, zelfs zo er materiële vermenging is.

Elk der concubanten blijft aan het hoofd van zijn eigen vermogen en mag met alle middelen zijn persoonlijke eigendom bewijzen.

Eén der samenlevenden kan allerhande stukken voorleggen waaraan de bewijskracht van een feitelijk vermoeden wordt gehecht waarvan de rechter soeverein de overtuigingskracht beoordeelt (J. KOKELENBERG, "Enige verdeelde bedenkingen omtrent onverdeeldheid", TB.B.R. 97/4, nr. 3 blz. 239). Het patrimonium van elk der concubanten blijft niettegenstaande het gemeenschappelijk leven juridisch afgescheiden van dat van de andere; bij de scheiding kan elk van hen de goederen revindiceren waarvan hij het exclusieve eigendomsrecht heeft; de concubanten zijn onverdeelde medeeigenaars van deze goederen waarvan geen van hen zijn exclusief eigendomsrecht kan aantonen (Alain VAN ROYEN, "Roerende goederen van concubinerenden. Vermogenssamenstelling - beslag - rechten van de schuldeisers", T Not. 1993,387; Hof Antwerpen 9 februari 2005, NjW 14 juni 2006, nr. 144, blz. 508).

De persoonlijke goederen van de concubanten krijgen door het gemeenschappelijk gebruik ervan geen nieuwe rechtsaffectatie.

Wanneer de rechtbank vaststelt dat een hond onverdeelde mede-eigendom is, kan de rechter de verdeling van de hond niet bevelen en dienen de partijen j-hun vordering aan te passen.

Uittreksel uit het burgerlijk wetboek:

Art. 2280. Indien de tegenwoordige bezitter van de gestolen of verloren zaak deze gekocht heeft op een jaarmarkt of op een andere markt, of op een openbare verkoping, of van een koopman die dergelijke zaken verkoopt, kan de oorspronkelijke eigenaar zich de zaak niet doen teruggeven dan mits hij de prijs die zij hem gekost heeft, aan de bezitter terugbetaalt.

Dit artikel dient samengelezen met artikel 2279 BW:

Art. 2279. Met betrekking tot roerende goederen geldt het bezit als titel.

Niettemin kan jij die een zaak verloren heeft of aan wie een zaak ontstolen is, gedurende drie jaren, te rekenen van de dag waarop het verlies of de diefstal heeft plaatsgehad, de zaak terugvorderen van degenen in wiens handen hij ze vindt; behoudens het verhaal van de laatstgenoemde op degene van wie hij ze bekomen heeft.

Die recht van terugvordering geldt evenwel niet voor blijetten van de Nationale Bank van België, noch voor biljetten uitgegeven krachtens de wet van 12 juni 1930, wanneer de bezitter te goeder trouw is.

Aldus stelt artikel dat de revindicatie van goederen verkocht op markten of bij handelaars opkopers (brocanteurs) door de eigenaar ervan wel degelijk mogelijk is ten aanzien van de derde verkrijger (de persoon die te goeder trouw de goederen op de markt of bij de brocanteur heeft gekocht), weze het dat de revindicant verplicht is om aan de bezitter de prijs te betalen die deze heeft betaald om het goed te verkrijgen.

Voorwaarden:

• de bezitter wordt beschermd als bezitter te goeder trouw door art. 2279 eerste lid BW

• revindicatievordering dient ingesteld tege deze derde bezitter

• voorwaarden van de revindicatie dienen vervuld

• bezit te goeder trouw

• gestolen of verloren zaak (geen goederen die uit het vezit geraakt zijn van de eigenaar door misbruik van vertrouwen of geweld (F. VAN NESTE,  Zakenrecht,  I.  Goederen, bezi).t en eigendom,  Brussel, Story-Scientia,1990, 473, nr. 276

• goederen moeten in het bezit gekomen zijn door de derde verkrijger ingevolge koop

Verloren zaken zijn goederen die, buiten de wil om van de eigenaar, zoek zijn geraakt, of waarvan het bezit is teloorgegaan

door overmacht, door toeval, of zelfs door onachtzaamheid (A. KLUYSKENS,  Beginselen van burgerlijk recht, V,  Zakenrecht,  Antwerpen, Standaard Uitgeverij, 1946, 78, nr. 69; F. VAN NESTE, Zakenrecht, I, Goederen, bezit en eigendom, Brussel, Story-Scientia, 1990, 472, nr. 276).

Gestolen goederen zijn goederen die bedrieglijk werd ontvreemd in gevolge diefstal door iemand die er geen eigenaar van is.

Kopers van een onroerend goed kunnen in geval van het ontbreken van het bodemattest de nietigheid van de overeenkomst. Zij kunnen dit echter niet zomaar doen. Zij moeten een valabele reden hebben om deze nietigheid in te roepen en het louter ontbreken van een attest op het ogenblik van de ondertekening van de overeenkomst is op zich onvoldoende.

Wanneer de kopers zonder opgave van welke andere reden dan ook de nietigheid van de overeenkomst inroepen dan maken zij misbruik van dit recht. Zij tonen niet aan enig voordeel te hebben bij hun vordering, terwijl daar tegenover de inwilliging ervan ontegensprekelijk van aard is schade te berokken aan de verkopers. Temeer wanneer zoals te dezen daar naderhand is gebleken dat er een bodemattest, dat voldoet aan de voorwaarden gesteld in de overeenkomst opgenomen opschortende voorwaarde, werd afgeleverd enkele maanden vóór de ondertekening van de overeenkomst.

Voormeld artikel 5 van de wet van 19 december 2005 vereist enkel dat de nietigheid van de commerciële samenwerkingsovereenkomst wordt ingeroepen binnen de bepaalde termijn en niet dat binnen die termijn een vordering in nietigverklaring wordt ingesteld

De vordering wegens burenhinder gesteund op artikel 544 Burgerlijk Wetboek veronderstelt een abnormale hinder veroorzaakt door een daad, verzuim of gedraging die aan de buur toerekenbaar is (1); de omstandigheid dat deze daad, dit verzuim of deze gedraging als foutief kan worden bestempeld, verhindert de toepassing van artikel 544 Burgerlijk Wetboek niet. (1) Zie Cass. 4 mei 2012, AR C.10.0080.F, AC 2012, nr. 276; Cass 3 april 2009, AR C.08.0617.N, AC 2009, nr. 239; Cass. 12 maart 1999, AR C.98.0026.N, AC 1999, nr. 149.

Degene die door zijn schuld aan een ander schade berokkent is verplicht deze integraal te vergoeden, wat impliceert dat de benadeelde teruggeplaatst wordt in de toestand waarin hij zich zou hebben bevonden indien de daad waarover hij zich beklaagt, niet was gesteld (1). (1) Cass. 19 juni 2015, AR C.12.0577.N, AC 2015, nr. ..., met concl. van advocaat-generaal C. VANDEWAL; Cass. 25 mei 2012, AR C.11.0494.F, AC 2012, nr. 340; Cass. 18 november 2011, AR C.09.0521.F, AC 2011, nr. 625.

Degene die door zijn schuld aan een ander schade berokkent is verplicht deze integraal te vergoeden, wat impliceert dat de benadeelde teruggeplaatst wordt in de toestand waarin hij zich zou hebben bevonden indien de daad waarover hij zich beklaagt, niet was gesteld.

Bij zaakschade heeft het slachtoffer recht op een vergoeding bepaald op grond van de nieuwwaarde van de beschadigde zaak wanneer hij zich geen gelijkaardige zaak met eenzelfde graad van vetusteit kan aanschaffen; de vervangingswaarde is gelijk aan de werkelijke waarde van de vernielde zaak

Ondersteunende cassatierechtspraak:

Cass. 19 december 2013, AR F.12.0079.N, AC 2013, nr. 695.

Cass. 25 mei 2012, AR C.11.0494.F, AC 2012, nr. 340;

Cass. 18 november 2011, AR C.09.0521.F, AC 2011, nr. 625.

Iemand kan vertegenwoordigd worden ten opzichte van een derde wanneer deze derde er redelijkerwijze kon van uitgaan dat de pseudolasthebber de pseudolastgever geldig vertegenwoordigde en de handeling kan worden toegerekend aan de pseudolastgever.

Opdat men zich zou kunnen beroepen op het schijnmandaat dient een schijnbare vertegenwoordigingsbevoegdheid te bestaan van de lasthebber, moet de derde, die zich op het schijnmandaat beroept, te goeder trouw zijn, dient de handeling aan de schijnvertegenwoordigde toerekenbaar te zijn en moet de derde nadeel ondervinden, wanneer de schijntoestand niet wordt gehonoreerd door degene aan wie hij wordt toegerekend.

Aan de gewekte schijn kunnen maar rechtsgevolgen gekoppeld worden Indien de derde er rechtrnalig mocht op vertrouwen dat de schijnvertegenwoordiger over een mandaat beschikte. Bij de vraag of de derde te goeder trouw Is, moet nagegaan worden of hij, gelet op de concrete omstandigheden van de zaak, niet

tekortgeschoten is In zijn redelijke onderzoekspllcht.

Het bewijs van het bestaan van het schijnmandaat moet geleverd worden door de partij die er zich op beroept.

Opdat men zich zou kunnen beroepen op het schijnmandaat is bovendien vereist dat de gewekte schijn toerekenbaar is aan C.

Een rechtstreekse toerekening van een door de schijnvertegenwoordiger gestelde handeling aan de schijnvertegenwoordigde, is slechts billijk indien deze laatste op één of andere manier bijgedragen heeft tot het verwekken van de schijn van vertegenwoordigingsmacht

Deze toerekenbare schijn moet aanwezig zijn op het ogenblik van de rechtshandeling zelf.

 

Iemand kan vertegenwoordigd worden ten opzichte van een derde wanneer deze derde er redelijkerwijze kon van uitgaan dat de pseudolasthebber de pseudolastgever geldig vertegenwoordigde en de handeling kan worden toegerekend aan de pseudolastgever. Opdat men zich zou kunnen beroepen op het schijnmandaat dient een schijnbare vertegenwoordigingsbevoegdheid te bestaan van de lasthebber, moet de derde, die zich op het schijnmandaat beroept, te goeder trouw zijn, dient de handeling aan de schijnvertegenwoordigde toerekenbaar te zijn en moet de derde nadeel ondervinden, wanneer de schijntoestand niet wordt gehonoreerd door degene aan wie hij wordt toegerekend.

Het bewijs van het bestaan van het schijnmandaat moet geleverd worden door de partij die er zich op beroept.

Opdat men zich zou kunnen beroepen op het schijnmandaat is bovendien vereist dat de gewekte schijn toerekenbaar is aan C.

Een rechtstreekse toerekening van een door de schijnvertegenwoordiger gestelde handeling aan de schijnvertegenwoordigde, is slechts billijk indien deze laatste op één of andere manier bijgedragen heeft tot het verwekken van de schijn van vertegenwoordigingsmacht

Deze toerekenbare schijn moet aanwezig zijn op het ogenblik van de rechtshandeling zelf.

 

Iemand kan vertegenwoordigd worden ten opzichte van een derde wanneer deze derde er redelijkerwijze kon van uitgaan dat de pseudolasthebber de pseudolastgever geldig vertegenwoordigde en de handeling kan worden toegerekend aan de pseudolastgever. Opdat men zich zou kunnen beroepen op het schijnmandaat dient een schijnbare vertegenwoordigingsbevoegdheid te bestaan van de lasthebber, moet de derde, die zich op het schijnmandaat beroept, te goeder trouw zijn, dient de handeling aan de schijnvertegenwoordigde toerekenbaar te zijn en moet de derde nadeel ondervinden, wanneer de schijntoestand niet wordt gehonoreerd door degene aan wie hij wordt toegerekend.

Het bewijs van het bestaan van het schijnmandaat moet geleverd worden door de partij die er zich op beroept.

Opdat men zich zou kunnen beroepen op het schijnmandaat is bovendien vereist dat de gewekte schijn toerekenbaar is aan C.

Een rechtstreekse toerekening van een door de schijnvertegenwoordiger gestelde handeling aan de schijnvertegenwoordigde, is slechts billijk indien deze laatste op één of andere manier bijgedragen heeft tot het verwekken van de schijn van vertegenwoordigingsmacht

Deze toerekenbare schijn moet aanwezig zijn op het ogenblik van de rechtshandeling zelf.

 

Indien een lasthebber buiten voldoende vertegenwoordigingsmacht gehandeld heeft kan de rechtshandeling toch rechtstreeks toegerekend worden aan de lastgever, in de mate deze geregulariseerd wordt (artikel 1998, tweede lid, B.W.). Bekrachtiging is niet alleen mogelijk wanneer een lasthebber buiten zijn vertegenwoordigingsmacht is opgetreden, maar evenzeer wanneer die persoon zonder of op grond van een nietig mandaat optrad. Ook een schijnmandaat kan worden bekrachtigd (B. Tilleman, "Lastgeving", A.PR. 1997, blz. 203, nr. 397).

Dergelijke regularisatie veronderstelt de wil tot bekrachtiging, namelijk de wil zich de handeling, die hem oorspronkelijk vreemd was, rechtstreeks toe te eigenen (vgl. B. TILLEMAN, "Lastgeving", A.PR. 1997, blz. 411, nrs. 397 e.v.). De bekrachtiging kan zowel uitdrukkelijk als stilzwijgend gebeuren en het bewijs dat moet worden geleverd door diegene die de bekrachtiging inroept, kan door alle middelen van recht geleverd worden

Een bekrachtiging kan stilzwijgend geschieden. Weliswaar is dan vereist dat de bekrachtiging wordt afgeleid uit handelingen die, bij diegenen die ze stellen met zekerheid wijzen op de bedoeling om de handeling, die buiten of zonder vertegenwoordigingsmacht werd gesteld, te bekrachtigen. (cfr. Luik, 8 januari 1982, J.L.M.B. 1982, 293-294, derde alinea; H. DE PAGE, V, blz. 437, nr. 446).

Een stilzwijgende bekrachtiging zal onder meer worden afgeleid uit het feit dat een bepaalde handeling geen reactie uitlokt van de lastgever, terwijl een normale zorgvuldige lastgever handelend in dezelfde omstandigheden uitdrukkelijk zou reageren tegen een dergelijk onbevoegd optreden van de lasthebber. In dat geval is er sprake van een omstandig stilzwijgen.

Wanneer men zonder voorbehoud te maken voordeel haalt of aanvaardt uit de te bekrachtigen handeling, kan hieruit een stilzwijgende bekrachtiging voortvloeien.

Wanneer de opschortende voorwaarde in het uitsluitend belang van één van de partijen is bedongen, vermag die partij, hangende de voorwaarde, daarvan afstand te doen

Het middel dat is afgeleid uit de miskenning van de bewijskracht van een akte, is niet ontvankelijk wanneer de bestreden beslissing de bewoordingen van die akte niet overneemt en de eisers aan het Hof geen eensluidend verklaard afschrift van die akte overleggen.

Vermits - zoals blijkt uit de echtscheidingshervorming - het actuele huwelijksconcept niet langer uitgaat van een levenslange verbintenis, kan ook niet langer worden uitgegaan van het levenslange genot van de huwelijkse levensstandaard na beëindiging van het huwelijk. Tijdens het huwelijk geniet de economisch zwakkere echtgenoot weliswaar mee van de hogere welvaart van de economische sterkere echtgenoot, maar bij beëindiging van het huwelijk moet deze terug in zijn eigen levensonderhoud voorzien, overeenkomstig diens eigen financiële draagkracht.

De economische zelfredzaamheid van de gewezen echtgenoten is sinds de wet van 27 april 2007 dan ook het uitgangspunt en tevens de minimumnorm. Het betreft een verwijzing in abstracto naar de normale of gemiddelde levensstandaard van om het even welke uitkeringsgerechtigde in een soortgelijke situatie (met die welbepaalde opvoeding, sociale status, opleiding, leeftijd en gezondheidstoestand) en niet naar de levensstijl in concreto van de uitkeringsgerechtigde ex-echtgenoot. Zo niet, wordt de notie 'staat van behoefte'uitgehold en geassimileerd met de huwelijkse levensstandaard van de uitkeringsgerechtigde. De formulering in artikel 301, § 3, lste lid BW dat de uitkering ten minste de staat van behoefte moet dekken, verliest bovendien elke zin van betekenis wanneer deze enkel zou worden gedetermineerd door de (vroegere) levensstandaard.

Artikel 301 BW voorziet in een basissolidariteit na het huwelijk via de alimentaire functie van de uitkering na echtscheiding, waarbij de mogelijkheid tot uitgebreide(re) solidariteit slechts aan de orde is bij zgn. economische terugval, die bovendien aanzienlijk moet zijn en geheel of gedeeltelijk kan worden gecompenseerd wanneer hiertoe bijzondere redenen voorhanden zijn. De wet somt op exemplatieve wijze een aantal redenen op, op basis waarvan een beroep kan worden gedaan op een uitgebreidere solidariteit, met name de duur van het huwelijk, de leeftijd van de partijen en de gekozen taakverdeling en het daarmee gepaard gaande verlies van verdienvermogen.

De aanzienlijke economische terugval houdt een vergelijking in van de daadwerkelijke economische situatie van de onderhoudsgerechtigde op het ogenblik van de echtscheiding, enerzijds, en de economische situatie waarin de onderhoudsgerechtigde zou hebben verkeerd indien hij tijdens of ingevolge het huwelijk met de onderhoudsplichtige niet de keuzes had gemaakt die een invloed hebben gehad op zijn verdienvermogen, anderzijds.

Om die terugval te waarderen baseert de rechter zich met name op de duur van het huwelijk, de leeftijd van partijen, hun gedrag tijdens het huwelijk inzake de organisatie van hun noden en het ten laste nemen van de kinderen tijdens het samenleven of daarna. Uit de bepalingen van artikel 301 BW volgt dat de rechter bij het vaststellen van de onderhoudsuitkering na echtscheiding niet alleen rekening kan houden met de terugval van de economische situatie van de uitkeringsgerechtigde die het gevolg is van de keuzes die de echtgenoten tijdens het samenleven hebben gemaakt, maar dat hij, indien daartoe bijzondere redenen voorhanden zijn, zoals de zeer lange duur van het huwelijk of de hoge leeftijd van de uitkeringsgerechtigde, ook rekening kan houden met de aanzienlijke terugval van zijn economische situatie wegens de echtscheiding (zie ook Cass. 6 maart 2014, C.12.0184.N).

De terugval van de economische situatie van de uitkeringsgerechtigde kan m.a.w. het gevolg zijn van de keuzes die de echtgenoten tijdens het samenleven hebben gemaakt, maar ook van de echtscheiding zelf. Daaruit volgt dat de mogelijkheid van toekenning van een hogere uitkering dan wat nodig is om de staat van behoefte te dekken, niet uitsluitend bestaat in geval de verdiencapaciteit van de onderhoudsgerechtigde wegens het huwelijk is verminderd, maar eveneens, om bijzondere redenen van redelijkheid en billijkheid, wanneer er - zonder verlies aan verdienvermogen - een aanzienlijke terugval door de echtscheiding wordt veroorzaakt.

De rechter houdt in essentie rekening met de inkomsten en mogelijkheden van de echtgenoten : het inkomen van de ex-echtgenoten dat vergeleken wordt is hun netto- inkomen, i.e. het bedrag dat zij overhouden, na aftrek van de lasten die opgelegd worden door de sociale en fiscale wetten.

Voor het bepalen van de maximumgrens van de uitkering na echtscheiding tot één derde van de inkomsten (art. 301 § 3 in fine BW) moet worden uitgegaan van de netto- inkomsten, d.i. het bedrag dat de onderhoudsplichtige overhoudt na aftrek van de sociale en fiscale lasten, zonder dat rekening wordt gehouden met andere lasten waartoe de onderhoudsplichtige gehouden is in het kader van zijn bestedingspatroon of ten behoeve van anderen.

 

Vermits - zoals blijkt uit de echtscheidingshervorming - het actuele huwelijksconcept niet langer uitgaat van een levenslange verbintenis, kan ook niet langer worden uitgegaan van het levenslange genot van de huwelijkse levensstandaard na beëindiging van het huwelijk. Tijdens het huwelijk geniet de economisch zwakkere echtgenoot weliswaar mee van de hogere welvaart van de economische sterkere echtgenoot, maar bij beëindiging van het huwelijk moet deze terug in zijn eigen levensonderhoud voorzien, overeenkomstig diens eigen financiële draagkracht.

De economische zelfredzaamheid van de gewezen echtgenoten is sinds de wet van 27 april 2007 dan ook het uitgangspunt en tevens de minimumnorm. Het betreft een verwijzing in abstracto naar de normale of gemiddelde levensstandaard van om het even welke uitkeringsgerechtigde in een soortgelijke situatie (met die welbepaalde opvoeding, sociale status, opleiding, leeftijd en gezondheidstoestand) en niet naar de levensstijl in concreto van de uitkeringsgerechtigde ex-echtgenoot. Zo niet, wordt de notie 'staat van behoefte'uitgehold en geassimileerd met de huwelijkse levensstandaard van de uitkeringsgerechtigde. De formulering in artikel 301, § 3, lste lid BW dat de uitkering ten minste de staat van behoefte moet dekken, verliest bovendien elke zin van betekenis wanneer deze enkel zou worden gedetermineerd door de (vroegere) levensstandaard.

Artikel 301 BW voorziet in een basissolidariteit na het huwelijk via de alimentaire functie van de uitkering na echtscheiding, waarbij de mogelijkheid tot uitgebreide(re) solidariteit slechts aan de orde is bij zgn. economische terugval, die bovendien aanzienlijk moet zijn en geheel of gedeeltelijk kan worden gecompenseerd wanneer hiertoe bijzondere redenen voorhanden zijn. De wet somt op exemplatieve wijze een aantal redenen op, op basis waarvan een beroep kan worden gedaan op een uitgebreidere solidariteit, met name de duur van het huwelijk, de leeftijd van de partijen en de gekozen taakverdeling en het daarmee gepaard gaande verlies van verdienvermogen.

De aanzienlijke economische terugval houdt een vergelijking in van de daadwerkelijke economische situatie van de onderhoudsgerechtigde op het ogenblik van de echtscheiding, enerzijds, en de economische situatie waarin de onderhoudsgerechtigde zou hebben verkeerd indien hij tijdens of ingevolge het huwelijk met de onderhoudsplichtige niet de keuzes had gemaakt die een invloed hebben gehad op zijn verdienvermogen, anderzijds.

Om die terugval te waarderen baseert de rechter zich met name op de duur van het huwelijk, de leeftijd van partijen, hun gedrag tijdens het huwelijk inzake de organisatie van hun noden en het ten laste nemen van de kinderen tijdens het samenleven of daarna. Uit de bepalingen van artikel 301 BW volgt dat de rechter bij het vaststellen van de onderhoudsuitkering na echtscheiding niet alleen rekening kan houden met de terugval van de economische situatie van de uitkeringsgerechtigde die het gevolg is van de keuzes die de echtgenoten tijdens het samenleven hebben gemaakt, maar dat hij, indien daartoe bijzondere redenen voorhanden zijn, zoals de zeer lange duur van het huwelijk of de hoge leeftijd van de uitkeringsgerechtigde, ook rekening kan houden met de aanzienlijke terugval van zijn economische situatie wegens de echtscheiding (zie ook Cass. 6 maart 2014, C.12.0184.N).

De terugval van de economische situatie van de uitkeringsgerechtigde kan m.a.w. het gevolg zijn van de keuzes die de echtgenoten tijdens het samenleven hebben gemaakt, maar ook van de echtscheiding zelf. Daaruit volgt dat de mogelijkheid van toekenning van een hogere uitkering dan wat nodig is om de staat van behoefte te dekken, niet uitsluitend bestaat in geval de verdiencapaciteit van de onderhoudsgerechtigde wegens het huwelijk is verminderd, maar eveneens, om bijzondere redenen van redelijkheid en billijkheid, wanneer er - zonder verlies aan verdienvermogen - een aanzienlijke terugval door de echtscheiding wordt veroorzaakt.

De rechter houdt in essentie rekening met de inkomsten en mogelijkheden van de echtgenoten : het inkomen van de ex-echtgenoten dat vergeleken wordt is hun netto- inkomen, i.e. het bedrag dat zij overhouden, na aftrek van de lasten die opgelegd worden door de sociale en fiscale wetten.

Voor het bepalen van de maximumgrens van de uitkering na echtscheiding tot één derde van de inkomsten (art. 301 § 3 in fine BW) moet worden uitgegaan van de netto- inkomsten, d.i. het bedrag dat de onderhoudsplichtige overhoudt na aftrek van de sociale en fiscale lasten, zonder dat rekening wordt gehouden met andere lasten waartoe de onderhoudsplichtige gehouden is in het kader van zijn bestedingspatroon of ten behoeve van anderen.

 

Vermits - zoals blijkt uit de echtscheidingshervorming - het actuele huwelijksconcept niet langer uitgaat van een levenslange verbintenis, kan ook niet langer worden uitgegaan van het levenslange genot van de huwelijkse levensstandaard na beëindiging van het huwelijk. Tijdens het huwelijk geniet de economisch zwakkere echtgenoot weliswaar mee van de hogere welvaart van de economische sterkere echtgenoot, maar bij beëindiging van het huwelijk moet deze terug in zijn eigen levensonderhoud voorzien, overeenkomstig diens eigen financiële draagkracht.

De economische zelfredzaamheid van de gewezen echtgenoten is sinds de wet van 27 april 2007 dan ook het uitgangspunt en tevens de minimumnorm. Het betreft een verwijzing in abstracto naar de normale of gemiddelde levensstandaard van om het even welke uitkeringsgerechtigde in een soortgelijke situatie (met die welbepaalde opvoeding, sociale status, opleiding, leeftijd en gezondheidstoestand) en niet naar de levensstijl in concreto van de uitkeringsgerechtigde ex-echtgenoot. Zo niet, wordt de notie 'staat van behoefte'uitgehold en geassimileerd met de huwelijkse levensstandaard van de uitkeringsgerechtigde. De formulering in artikel 301, § 3, lste lid BW dat de uitkering ten minste de staat van behoefte moet dekken, verliest bovendien elke zin van betekenis wanneer deze enkel zou worden gedetermineerd door de (vroegere) levensstandaard.

Artikel 301 BW voorziet in een basissolidariteit na het huwelijk via de alimentaire functie van de uitkering na echtscheiding, waarbij de mogelijkheid tot uitgebreide(re) solidariteit slechts aan de orde is bij zgn. economische terugval, die bovendien aanzienlijk moet zijn en geheel of gedeeltelijk kan worden gecompenseerd wanneer hiertoe bijzondere redenen voorhanden zijn. De wet somt op exemplatieve wijze een aantal redenen op, op basis waarvan een beroep kan worden gedaan op een uitgebreidere solidariteit, met name de duur van het huwelijk, de leeftijd van de partijen en de gekozen taakverdeling en het daarmee gepaard gaande verlies van verdienvermogen.

De aanzienlijke economische terugval houdt een vergelijking in van de daadwerkelijke economische situatie van de onderhoudsgerechtigde op het ogenblik van de echtscheiding, enerzijds, en de economische situatie waarin de onderhoudsgerechtigde zou hebben verkeerd indien hij tijdens of ingevolge het huwelijk met de onderhoudsplichtige niet de keuzes had gemaakt die een invloed hebben gehad op zijn verdienvermogen, anderzijds.

Om die terugval te waarderen baseert de rechter zich met name op de duur van het huwelijk, de leeftijd van partijen, hun gedrag tijdens het huwelijk inzake de organisatie van hun noden en het ten laste nemen van de kinderen tijdens het samenleven of daarna. Uit de bepalingen van artikel 301 BW volgt dat de rechter bij het vaststellen van de onderhoudsuitkering na echtscheiding niet alleen rekening kan houden met de terugval van de economische situatie van de uitkeringsgerechtigde die het gevolg is van de keuzes die de echtgenoten tijdens het samenleven hebben gemaakt, maar dat hij, indien daartoe bijzondere redenen voorhanden zijn, zoals de zeer lange duur van het huwelijk of de hoge leeftijd van de uitkeringsgerechtigde, ook rekening kan houden met de aanzienlijke terugval van zijn economische situatie wegens de echtscheiding (zie ook Cass. 6 maart 2014, C.12.0184.N).

De terugval van de economische situatie van de uitkeringsgerechtigde kan m.a.w. het gevolg zijn van de keuzes die de echtgenoten tijdens het samenleven hebben gemaakt, maar ook van de echtscheiding zelf. Daaruit volgt dat de mogelijkheid van toekenning van een hogere uitkering dan wat nodig is om de staat van behoefte te dekken, niet uitsluitend bestaat in geval de verdiencapaciteit van de onderhoudsgerechtigde wegens het huwelijk is verminderd, maar eveneens, om bijzondere redenen van redelijkheid en billijkheid, wanneer er - zonder verlies aan verdienvermogen - een aanzienlijke terugval door de echtscheiding wordt veroorzaakt.

De rechter houdt in essentie rekening met de inkomsten en mogelijkheden van de echtgenoten : het inkomen van de ex-echtgenoten dat vergeleken wordt is hun netto- inkomen, i.e. het bedrag dat zij overhouden, na aftrek van de lasten die opgelegd worden door de sociale en fiscale wetten.

Voor het bepalen van de maximumgrens van de uitkering na echtscheiding tot één derde van de inkomsten (art. 301 § 3 in fine BW) moet worden uitgegaan van de netto- inkomsten, d.i. het bedrag dat de onderhoudsplichtige overhoudt na aftrek van de sociale en fiscale lasten, zonder dat rekening wordt gehouden met andere lasten waartoe de onderhoudsplichtige gehouden is in het kader van zijn bestedingspatroon of ten behoeve van anderen.

 

Te dezen werd een samenleving/overspel in hoofde van één van de huwelijkspartners afgeleid uit een proces-verbaal van vaststelling van de gerechtsdeurwaarder  maar ook het rapport van de privé-detective, die op verzoek van de man is opgetreden.

Het Hof ziet geen enkele reden om te twijfelen aan de bewijswaarde van beide stukken. Dat de instrumenterende openbare ambtenaar in beschonken toestand zou hebben verkeerd op het ogenblik van de vaststellingen is een loutere bewering van de vrouw, die geen steun vindt in objectieve dossierelementen of stavingsstukken. De vrouw toont niet aan dat de gerechtsdeurwaarder in de uitvoering van zijn opdracht enige wettelijke of deontologische verplichting heeft geschonden.

De vaststelling dateert nog van tijdens het huwelijk, c.q. van vóór het echtscheidingsvonnis. Het bewijsmateriaal van een observatie door een privé- detective, verricht op een openbare plaats en conform de wet tot regeling van het beroep van privé-detective, zonder aanwending van onwettige middelen en zonder de gedragingen te hebben uitgelokt, vormt evenzeer een geoorloofd bewijs.

In casu is de verslaggeving van de privé-detective duidelijk : deze bevat de neerslag van enkele in tijd gespreide vaststellingen, waaruit afdoende blijkt dat de vrouw op geregelde tijdstippen de woning van deze man betreedt (met beschikking over een eigen sleutel), bovendien ook in afwezigheid van de man. O.a. het feit dat de vrouw boodschappen bijhad en de woning betrad zonder dat de man aanwezig was is niet te rijmen met de beweringen dat de verhouding louter seksueel van aard zou zijn. Ook de eigen verklaringen van de vrouw ter zitting van 16/12/2014 dat zij alsdan vergezeld werd door deze man (die weliswaar in de wandelgangen bleef, doch haar moreel steunde/bijstond, gelet op het recente overlijden van haar vader) weerleggen het beweerde exclusief seksueel karakter van de relatie.

Het feit dat de vrouw slechts fragmentarische stukken bijbrengt inzake haar nutsverbruik in het door haar gehuurde appartement is wellicht niet vreemd aan bovenstaande vaststelling.

 

De rechter moet bij de bepaling van persoonlijk onderhoudsgeld nagaan in welke mate het feitelijk samenleven met een derde daadwerkelijk de toestand van de uitkeringsgerechtigde verbetert.

Dit behelst dat de stukken inzake de financiële toestand van de partner dienen bijgebracht te worden.

Aanslagbiljetten en loonfiches zijn essentieel om een inschatting met kennis van zaken te maken van de financiële mogelijkheden van partijen, 

Maar er kan ook sprake zijn van een situatie waarbij deze informatie onvoldoende is en waarbij een derde stukken onder zich heeft die het bewijs inhouden van ter zake dienende feiten, zoals bedoeld in artikel 877 Ger.W.

Het gegeven dat voormelde persoon vreemd is aan onderhavige procedure vormt geen beletsel tot inzage in deze stukken.

Uiteraard kan de rechter zelf geen derden in het geding betrekken, zo Iuidt het voorschrift vervat in artikel 811 Ger. W. Het voorgaande doet evenwel geen afbreuk aan het feit dat toepassing gemaakt wordt van artikel 877 Ger.W. De rechter kan ambtshalve toepassing maken van de overlegging van stukken.

In de huidige stand van het recht is trouwens het principe algemeen aanvaard dat ook derden moeten meewerken aan de bewijsvoering, minstens wanneer zij door de rechter worden aangesproken. Rechtsbedeling, waarheidsvinding en eerbiediging van het recht op bewijs zijn van dermate groot belang voor de samenleving, dat ook buitenstaanders moeten aanvaarden dat zij kunnen verplicht worden daartoe bij te dragen. Dit geldt a fortiori wanneer deze derde een relatie aangeknoopt heeft met een van de proces partijen.

Vooraleer een dwingend rechterlijk overleggingsbevel uit te spreken wordt te dezen de derde uitgenodigd om de bedoelde stukken vrijwillig af te geven of te overleggen.

 

De theorie van het schijnmandaat is slechts toepasbaar voor zover de contracterende derde rechtmatig heeft kunnen geloven in de vertegenwoordigingsbevoegdheid van de schijnbare lasthebber.

Wanneer een derde een overeenkomst sloot met een vennootschap kan de contracterende derde zich niet beroepen op een rechtmatig vertrouwen in een gewekte schijn, wanneer hij niet heeft geïnformeerd naar de bevoegdheden van de persoon met wie hij gehandeld heeft, ondanks het bij wet voorziene publiciteitsstelsel in verband met de vertegenwoordigingsbevoegdheid van vennootschappen.

Een persoon kan verbonden zijn op grond van een schijnmandaat indien de schijn aan hem te wijten is, dat wil zeggen indien de persoon, vrijwillig, door zijn gedrag, zelfs niet foutief, ertoe heeft bijgedragen deze schijn te doen ontstaan of te laten voorbestaan. Dit betreft de vereiste van toerekenbaarheid die een veresite is voor de toepassing van de theorie van het schijnmandaat,

Dit is niet het geval wanneer deze persoon passief is gebleven bij de ontvangst van facturen die de contracterende derde hem had gestuurd, en derhalve niet gehouden was deze facturen te betwisten bij afwezigheid van een overeenkomst tussen deze persoon en de derde.