Krachtens artikel 2262bis, § 1, Burgerlijk Wetboek verjaren alle persoonlijke rechtsvorderingen door verloop van tien jaar.

Dat geldt voor de vordering tot betaling van schadevergoeding voor de niet-uitvoering of de foutieve uitvoering van een contractuele verplichting.

De verjaring is een verweermiddel tegen een laattijdige vordering en kan bijgevolg niet ingaan voordat die vordering is ontstaan. De vordering ter nakoming van een contractuele verplichting ontstaat in de regel op de dag dat die verplichting moet worden uitgevoerd en verjaart bijgevolg vanaf dat tijdstip.

Om die verjaringstermijn te doen ingaan is het niet noodzakelijk dat het slachtof-fer kennis heeft van zijn schade en zelfs niet dat die schade, indien deze bestaat, zich uitwendig manifesteert.

Deze erfdienstbaarheid inzake het uitzicht op het eigendom van de nabuur wil hinderlijke nieuwsgierigheid door inkijk op de eigendom van de buren en dus in het privé-leven van de buren verhinderen.

Uittreksel uit het burgerlijk wetboek:

AFDELING III. - UITZICHTEN OP HET EIGENDOM VAN DE NABUUR.

Art. 675. Geen van de naburen mag, zonder toestemming van de andere, in een gemene muur een venster of opening maken, hoe dan ook, zelf niet met vaststaand glasraam.

Art. 676. De eigenaar van een niet gemene muur die onmiddellijk paalt aan het erf van een ander, mag in die muur lichtopeningen of vensters maken met ijzeren traliewerk en vaststaand glasraam.

Deze vensters moeten voorzien zijn van een ijzeren traliewerk waarvan de maliën ten hoogste een decimeter groot zijn, en van een vaststaand glasraam. 

Art. 677. Deze vensters of lichtopeningen mogen niet lager gemaakt worden dan zesentwintig decimeter  boven de vloer of grond van de kamer die men wil verlichten, indien deze met de straat gelijkvloers is, en niet lager dan negentien decimeter boven de vloer, voor de hogere verdiepingen. 

Art. 678. Men mag op het besloten of niet besloten erf van zijn nabuur geen rechtstreekse uitzichten of uitzicht gevende vensters, noch balkons of andere soortgelijke vooruitspringende werken hebben, tenzij er een afstand van negentien decimeter is tussen de muur waar men die maakt, en het erf. 

Art. 679. Men mag op datzelfde erf geen zijdelingse of schuine uitzichten hebben, tenzij er een afstand is van zes decimeter 

Art. 680. De afstand waarvan sprake in de twee vorige artikelen, wordt gerekend van het buitenvlak van de muur waarin de opening gemaakt wordt, en, indien er balkons of andere soortgelijke vooruitspringende werken zijn, van hun buitenrand tot aan de scheidslijn van beide eigendommen.

Art. 680bis.  De wettelijke beperkingen die de huidige afdeling aan naburen oplegt zijn niet van toepassing op aangelanden van openbare wegen en spoorwegen die tot het openbaar domein behoren.

Het plaatsen van een terras, tegen de perceelgrens van een buur, 1 meter hoger dan het maaiveld is ondanks een stedenbouwkundige vergunning strijdig met artikel 678 Burgerlijk wetboek. De vorderirng tot afbraak is een gepaste sanctie en maakt geen rechtsmisbruik uit.

Onder een rechtstreeks uitzicht of uitzicht gevend venster moet worden verstaan, het venster dat zodanig is aangebracht dat het mogelijk is op het door zijn opening beperkte vlak een loodlijn te trekken die op gelijk welk punt het vlak of de vlakken raakt die op de scheidingslijn van de erven loodrecht op de grond werden opgericht. Het vonnis dat het bestaan van onwettig aangebrachte rechtstreekse uitzichten vaststelt, moet de verwijdering ervan bevelen indien gevraagd wordt dat de toestand van de gebouwen in overeenstemming met de wetten zou worden gebracht

Deze erfdienstbaarheid inzake het uitzicht op het eigendom van de nabuur wil hinderlijke nieuwsgierigheid door inkijk op de eigendom van de buren en dus in het privé-leven van de buren verhinderen.

Uittreksel uit het burgerlijk wetboek:

AFDELING III. - UITZICHTEN OP HET EIGENDOM VAN DE NABUUR.

Art. 675. Geen van de naburen mag, zonder toestemming van de andere, in een gemene muur een venster of opening maken, hoe dan ook, zelf niet met vaststaand glasraam.

Art. 676. De eigenaar van een niet gemene muur die onmiddellijk paalt aan het erf van een ander, mag in die muur lichtopeningen of vensters maken met ijzeren traliewerk en vaststaand glasraam.

Deze vensters moeten voorzien zijn van een ijzeren traliewerk waarvan de maliën ten hoogste een decimeter groot zijn, en van een vaststaand glasraam. 

Art. 677. Deze vensters of lichtopeningen mogen niet lager gemaakt worden dan zesentwintig decimeter  boven de vloer of grond van de kamer die men wil verlichten, indien deze met de straat gelijkvloers is, en niet lager dan negentien decimeter boven de vloer, voor de hogere verdiepingen. 

Art. 678. Men mag op het besloten of niet besloten erf van zijn nabuur geen rechtstreekse uitzichten of uitzicht gevende vensters, noch balkons of andere soortgelijke vooruitspringende werken hebben, tenzij er een afstand van negentien decimeter is tussen de muur waar men die maakt, en het erf. 

Art. 679. Men mag op datzelfde erf geen zijdelingse of schuine uitzichten hebben, tenzij er een afstand is van zes decimeter 

Art. 680. De afstand waarvan sprake in de twee vorige artikelen, wordt gerekend van het buitenvlak van de muur waarin de opening gemaakt wordt, en, indien er balkons of andere soortgelijke vooruitspringende werken zijn, van hun buitenrand tot aan de scheidslijn van beide eigendommen.

Art. 680bis.  De wettelijke beperkingen die de huidige afdeling aan naburen oplegt zijn niet van toepassing op aangelanden van openbare wegen en spoorwegen die tot het openbaar domein behoren.

Voor de beoordeling of een uitzicht rechtstreeks of zijdelings is, is het niet bepalend of de uitzicht gevende opening of het venster geplaatst is in een schuin afhellend dak (1). (1) Zie Cass., 21 okt. 1909, Pas., 1909, I, 414.

Deze erfdienstbaarheid inzake het uitzicht op het eigendom van de nabuur wil hinderlijke nieuwsgierigheid door inkijk op de eigendom van de buren en dus in het privé-leven van de buren verhinderen.

Uittreksel uit het burgerlijk wetboek:

AFDELING III. - UITZICHTEN OP HET EIGENDOM VAN DE NABUUR.

Art. 675. Geen van de naburen mag, zonder toestemming van de andere, in een gemene muur een venster of opening maken, hoe dan ook, zelf niet met vaststaand glasraam.

Art. 676. De eigenaar van een niet gemene muur die onmiddellijk paalt aan het erf van een ander, mag in die muur lichtopeningen of vensters maken met ijzeren traliewerk en vaststaand glasraam.

Deze vensters moeten voorzien zijn van een ijzeren traliewerk waarvan de maliën ten hoogste een decimeter groot zijn, en van een vaststaand glasraam. 

Art. 677. Deze vensters of lichtopeningen mogen niet lager gemaakt worden dan zesentwintig decimeter  boven de vloer of grond van de kamer die men wil verlichten, indien deze met de straat gelijkvloers is, en niet lager dan negentien decimeter boven de vloer, voor de hogere verdiepingen. 

Art. 678. Men mag op het besloten of niet besloten erf van zijn nabuur geen rechtstreekse uitzichten of uitzicht gevende vensters, noch balkons of andere soortgelijke vooruitspringende werken hebben, tenzij er een afstand van negentien decimeter is tussen de muur waar men die maakt, en het erf. 

Art. 679. Men mag op datzelfde erf geen zijdelingse of schuine uitzichten hebben, tenzij er een afstand is van zes decimeter 

Art. 680. De afstand waarvan sprake in de twee vorige artikelen, wordt gerekend van het buitenvlak van de muur waarin de opening gemaakt wordt, en, indien er balkons of andere soortgelijke vooruitspringende werken zijn, van hun buitenrand tot aan de scheidslijn van beide eigendommen.

Art. 680bis.  De wettelijke beperkingen die de huidige afdeling aan naburen oplegt zijn niet van toepassing op aangelanden van openbare wegen en spoorwegen die tot het openbaar domein behoren.

Het plaatsen van een terras, tegen de perceelgrens van een buur, 1 meter hoger dan het maaiveld is ondanks een stedenbouwkundige vergunning strijdig met artikel 678 Burgerlijk wetboek. De vordering tot afbraak is een gepaste sanctie en maakt geen rechtsmisbruik uit.

Deze erfdienstbaarheid inzake het uitzicht op het eigendom van de nabuur wil hinderlijke nieuwsgierigheid door inkijk op de eigendom van de buren en dus in het privé-leven van de buren verhinderen.

Uittreksel uit het burgerlijk wetboek:

AFDELING III. - UITZICHTEN OP HET EIGENDOM VAN DE NABUUR.

Art. 675. Geen van de naburen mag, zonder toestemming van de andere, in een gemene muur een venster of opening maken, hoe dan ook, zelf niet met vaststaand glasraam.

Art. 676. De eigenaar van een niet gemene muur die onmiddellijk paalt aan het erf van een ander, mag in die muur lichtopeningen of vensters maken met ijzeren traliewerk en vaststaand glasraam.

Deze vensters moeten voorzien zijn van een ijzeren traliewerk waarvan de maliën ten hoogste een decimeter groot zijn, en van een vaststaand glasraam. 

Art. 677. Deze vensters of lichtopeningen mogen niet lager gemaakt worden dan zesentwintig decimeter  boven de vloer of grond van de kamer die men wil verlichten, indien deze met de straat gelijkvloers is, en niet lager dan negentien decimeter boven de vloer, voor de hogere verdiepingen. 

Art. 678. Men mag op het besloten of niet besloten erf van zijn nabuur geen rechtstreekse uitzichten of uitzicht gevende vensters, noch balkons of andere soortgelijke vooruitspringende werken hebben, tenzij er een afstand van negentien decimeter is tussen de muur waar men die maakt, en het erf. 

Art. 679. Men mag op datzelfde erf geen zijdelingse of schuine uitzichten hebben, tenzij er een afstand is van zes decimeter 

Art. 680. De afstand waarvan sprake in de twee vorige artikelen, wordt gerekend van het buitenvlak van de muur waarin de opening gemaakt wordt, en, indien er balkons of andere soortgelijke vooruitspringende werken zijn, van hun buitenrand tot aan de scheidslijn van beide eigendommen.

Art. 680bis.  De wettelijke beperkingen die de huidige afdeling aan naburen oplegt zijn niet van toepassing op aangelanden van openbare wegen en spoorwegen die tot het openbaar domein behoren.

Het plaatsen van een terras, tegen de perceelgrens van een buur, 1 meter hoger dan het maaiveld is ondanks een stedenbouwkundige vergunning strijdig met artikel 678 Burgerlijk wetboek. De vorderirng tot afbraak is een gepaste sanctie en maakt geen rechtsmisbruik uit.

Een glibberige vloer is op zich geen gebrek in de zin van artikel 1384 lid 1 BW en kan slechts een fout in de zin van artikel 1382 BW uitmaken indien een concrete fout wordt bewezen.

Wanneer de verzekeraar in een geschrift de aansprakelijkheid van zijn verzekerde erkent, kan deze erkenning van aansprakelijkheid geen nadeel toebrengen aan de verzekerde (art. 143 lid 3 W.Verz.).

De verzekerde kan in dit geval nog steeds zijn aansprakelijkheid betwisten, zonder dat de erkening va de aansprakelijkheid door de verzekering tegen de verzekerde kan worden aangewend.

In deze situatie vallen de belangen van de verzekeraar en de verzekerde niet samen, en verliest de verzekeraar het recht het geschil te leiden (art. 143 lid 2 W.Verz.).

De verzekerde is dus niet gebonden door de aanvaarding van aansprakelijkheid door de verzekeraar.

 

Sinds de nieuwe echtscheidingswet van 27 april 2007 bestaat een verruimd basisrecht op een uitkering na echtscheiding, ex. art. 301 § 2 B.W., die niet langer slechts voorbehouden is voor de onschuldige echtgenoot, zoals in de oude wetgeving was voorzien. Zelfs indien de echtscheiding op eenzijdig verzoek wordt uitgesproken bestaat er recht op een uitkering tot levensonderhoud in hoofde van beide echtgenoten, mits behoeftigheid, en het verzoek kan worden geweigerd indien de alimentatieplichtige aantoont dat de andere echtgenoot zich schuldig maakte aan een "zware fout die de voortzetting van de samenleving onmogelijk heeft gemaakt" (art. 301 § 2, tweede lid B.W.).

Het ontstaan van een feitelijke scheiding tussen echtgenoten kan vele oorzaken hebben, zodat uit de loutere vaststelling dat er een feitelijke scheiding tot stand kwam niet kan afgeleid worden wie van beide echtgenoten daaraan schuld heeft.

[ ... ]

3.3.2. Over de toepassing van die principes in deze zaak:

Door geïntimeerde wordt er een zware fout in de zin van art. 301 § 2, tweede lid BW ingeroepen, die hem zou vrijstellen van het betalen van enige uitkering na echtscheiding.

Dat overspel heeft hier wel degelijk de hervatting van het samenleven verhinderd: partijen leefden weliswaar op datum van de vaststelling reeds feitelijk gescheiden en er was reeds een echtscheidingsvonnis dat de onherstelbare ontwrichting van het huwelijk had vastgesteld; hoewel nergens is aangetoond dat bij het inleiden van de dagvaarding er reeds een buitenechtelijke relatie langs de kant van appellante zou bestaan hebben, moet, gelet op de gerechtelijke bekentenis van appellante in haar conclusies voor de eerste rechter van 9 september 2016 voor de eerste rechter dat zij sedert 21 juli 2016 een buitenechtelijke relatie heeft (zie blz. 10 - alinea 7), worden aangenomen dat dit overspel minstens mede aan de oorsprong lag van de onherstelbare ontwrichting en dat deze overspelige relatie alleszins de hervatting van het samenleven heeft verhinderd, nu deze seksuele relatie minstens nog op 22 oktober 2016 bestond.

Dit is dan ook afdoende reden om appellante uit te sluiten van het recht op een uitkering na echtscheiding.

 

Sinds de nieuwe echtscheidingswet van 27 april 2007 bestaat een verruimd basisrecht op een uitkering na echtscheiding, ex. art. 301 § 2 B.W., die niet langer slechts voorbehouden is voor de onschuldige echtgenoot, zoals in de oude wetgeving was voorzien. Zelfs indien de echtscheiding op eenzijdig verzoek wordt uitgesproken bestaat er recht op een uitkering tot levensonderhoud in hoofde van beide echtgenoten, mits behoeftigheid, en het verzoek kan worden geweigerd indien de alimentatieplichtige aantoont dat de andere echtgenoot zich schuldig maakte aan een "zware fout die de voortzetting van de samenleving onmogelijk heeft gemaakt" (art. 301 § 2, tweede lid B.W.).

Het ontstaan van een feitelijke scheiding tussen echtgenoten kan vele oorzaken hebben, zodat uit de loutere vaststelling dat er een feitelijke scheiding tot stand kwam niet kan afgeleid worden wie van beide echtgenoten daaraan schuld heeft.

Een partij tegen wie onderhoudsgeld wordt gevorderd kan als verweer de zware fout in de zin van art. 301 § 2, tweede lid BW inroepen, die hem kan vrijstellen van het betalen van enige uitkering na echtscheiding.

Deze bepaling stelt:

" De rechtbank kan het verzoek om een uitkering weigeren indien de verweerder bewijst dat verzoeker een zware fout heeft begaan die de voortzetting van de samenleving onmogelijk heeft gemaakt.

In geen geval wordt de uitkering tot levensonderhoud toegekend aan de echtgenoot die schuldig werd bevonden aan een in de artikelen 375, 398 tot 400, 402, 403 of 405 van het Strafwetboek bedoeld feit dat is gepleegd tegen de persoon van de verweerder of aan een poging tot het plegen van een in de artikelen 375, 393, 394 of 397 van hetzelfde Wetboek bedoeld feit tegen diezelfde persoon."

Overspel kan nog steeds (de facto) een omstandigheid uitmaken die wel degelijk de hervatting van het samenleven verhindert: dit zelfs wanneer partijen op datum van de vaststelling reeds feitelijk gescheiden leven en er reeds een echtscheidingsvonnis de onherstelbare ontwrichting van  huwelijk heeft vastgesteld.

Dit kan ondermeer het geval zijn wanneer blijkt dat er reeds een buitechtelijke relatie langs de kant van de onderhoudsplichtige zou bestaan hebben op het ogenblik van het inleiden van echtscheiding, dan wel op basis van een buitengerechtelijke og gerechtelijke bekentenis van de onderhoudsgerechtigde in conclusie  conclusies op basis waarvan kan aangenomen worden dat dit overspel minstens mede aan de oorsprong lag van de onherstelbare ontwrichting en dat deze overspelige relatie alleszins de hervatting van het samenleven heeft verhinderd.

De verplichting om voor het sluiten van een overeenkomst betreffende de overdracht van gronden een bodemattest aan te vragen en aan de verwerver mee te delen en om de inhoud van het bodemattest in de onderhandse akte op te nemen, strekt er in de eerste plaats toe de verwerver te beschermen tegen het onbewust aankopen van vervuilde grond.

In het licht van deze doelstelling moet onder het begrip "overeenkomst betreffende de overdracht van gronden" ook elke overeenkomst of eenzijdige rechtshandeling worden begrepen waarbij de verwerver zich reeds verbindt tot het aankopen van een grond.

Krachtens artikel 1181 Burgerlijk Wetboek is een verbintenis onder op-schortende voorwaarde aangegaan die welke afhangt van een toekomstige en on-zekere gebeurtenis ofwel van een gebeurtenis die reeds heeft plaatsgehad, maar aan partijen nog onbekend is.

Gelet op de voormelde doelstelling van artikel 101, § 1 en § 2 Bodemdecreet, namelijk het beschermen van de verwerver tegen het onbewust aankopen van vervuilde grond, kunnen de partijen niet rechtsgeldig een overeenkomst betreffende een overdracht van een grond sluiten onder de opschortende voorwaarde dat het overgedragen goed niet zal blijken te zijn aangetast door bodemverontreiniging die aanleiding geeft tot een saneringsverplichting ten laste van de eigenaar. In dergelijk geval verbindt de verwerver zich immers reeds tot de verwerving van een goed voordat hij kennis heeft kunnen nemen van de inhoud van een bodemattest waaruit blijkt dat het goed vervuild is, hetgeen de decreetgever precies heeft willen vermijden.

In het licht van de voormelde doelstelling kunnen zij daarentegen wel een overeenkomst betreffende de overdracht van grond sluiten onder de opschortende voorwaarde van het verkrijgen van een blanco bodemattest of een bodemattest waaruit blijkt dat er geen bodemverontreiniging is.

De omstandigheid dat artikel 116, § 1, Bodemdecreet bepaalt dat de verwerver de nietigheid kan vorderen van de overdracht die plaatsvond in strijd met artikel 101, staat hieraan niet in de weg. Het voorafgaand aan de overdracht opvragen en mee-delen van een bodemattest en het opnemen van de inhoud ervan in de onderhand-se akte zijn immers geen elementen die noodzakelijk zijn voor de totstandkoming van de overeenkomst.

In beginsel beheren de echtgenoten gehuwd onder een stelsel van scheiding van goederen hun vermogen zelf. Overeenkomstig artikel 1466 van het Burgerlijk Wetboek « bezit ieder van hen de bevoegdheid van beheer, genot en beschikking alleen [ ... ]; zijn inkomsten en besparingen blijven eigen goed ».

Maar de ene echtgenoot kan, overeenkomstig artikel 219 van het Burgerlijk Wetboek, aan de andere echtgenoot een algemene of bijzondere last geven om hem te vertegenwoordigen in de uitoefening van de bevoegdheden die zijn huwelijksvermogensstelsel hem toelaat of toekent. Een dergelijke lastgeving wordt in principe beheerst door het gemeen recht inzake lastgeving (artikelen 1984 tot 2010 van het Burgerlijk Wetboek, waartoe ook artikel 1993 van het Burgerlijk Wetboek behoort).

B.2.3. Echter, overeenkomstig artikel 1467 van het Burgerlijk Wetboek, ingevoegd bij de wet van 14 juli 1976 « betreffende de wederzijdse rechten en verplichtingen van echtgenoten en de huwelijksvermogensstelsels », dat is gebaseerd op het oorspronkelijke artikel 1539 van het Burgerlijk Wetboek en enkel van toepassing is tussen echtgenoten die gehuwd zijn onder het stelsel van de scheiding van goederen, wordt af geweken van het gemeen recht inzake de verantwoordelijkheid van de lasthebber, aangezien de verplichting tot rekenschap van de echtgenoot-lasthebber wegvalt ten voordele van een vermoeden van het behoorlijk waarnemen van het beheer.

uittreksel uit het burgerlijk wetboek:

"Art. 1467. Wanneer een echtgenoot het beheer van zijn goederen aan de andere echtgenoot heeft gelaten, is deze, hetzij op verzoek van de eerstgenoemde, hetzij bij de ontbinding van het stelsel, slechts gehouden tot het opleveren van de aanwezige vruchten, en hij is geen verantwoording schuldig van die welke tot dan toe zijn gebruikt."

De afwijking van het gemeen recht inzake de verantwoordelijkheid van de echtgenoot-lasthebber steunt op een onweerlegbaar vermoeden van eerlijk beheer, dat voortvloeit uit de vertrouwensband die tussen echtgenoten bestaat, met name dat de niet meer aanwezige vruchten zijn verbruikt in het belang van de lastgever of ten behoeve van de huishouding, zodat de lasthebber daarvan geen verantwoording meer schuldig is .

Het uitsluiten van elke mogelijkheid om rekenschap te eisen, staat evenwel niet in verhouding tot het nagestreefde doel en strookt niet met de fundamentele regels van gelijkheid en autonomie die tussen van goederen gescheiden echtgenoten moeten gelden. Sedert de wetswijziging van 14 juli 1976 dragen beide echtgenoten immers bij tot de lasten van het huishouden (artikel 217 van het Burgerlijk Wetboek), waardoor een onweerlegbaar karakter van het vermoeden niet kan worden verantwoord door een verplichting van echtgenoot-lasthebber om met de vruchten de lasten van het huwelijk te dragen.

Aangezien het behoort tot de essentie van elke lastgeving dat de lasthebber rekenschap en verantwoording dient af te leggen aan de lastgever (artikel 1993 van het Burgerlijk Wetboek), bestaat er geen redelijke verantwoording voor een regel die, enerzijds, het verlenen, aan de ene echtgenoot, van bevoegdheid op de eigen goederen van de andere echtgenoot toelaat, maar die, anderzijds, op absolute wijze verbiedt om verantwoording te eisen van de lasthebber over de wijze waarop die bevoegdheid werd uitgeoefend.

Ook de mogelijkheid voor de echtgenoten om contractueel af te wijken van artikel 1467 van het Burgerlijk Wetboek, omdat artikel 1467 van het Burgerlijk Wetboek noch van openbare orde, noch van dwingend recht is, ontneemt de in het geding zijnde bepaling niet haar onredelijk karakter. Immers, de lastgeving kan, overeenkomstig artikel 1467 van het Burgerlijk Wetboek, niet alleen uitdrukkelijk worden gegeven, maar ook stilzwijgend, in welk geval de echtgenoot-lastgever eventueel onbewust de toepassing van artikel 1467 van het Burgerlijk Wetboek zou aanvaarden.

Het hof besluit aldus dat het beginsel vastgelegd in artikel 1467 van het burgerlijk wetboek strijdig is met de grondwet.

Een materiële vergissing in een akte van burgerlijke stand kan rechtstreeks rechtgezet worden door de ambtenaar va de burgerlijke stand mits gunstig advies van de procureur des konings.



uittreksel uit het burgerlijk wetboek



Een inhoudelijke vergissing in de akten van burgerlijke stand kan rechtgezet worden door de falilierechter



uittreksel uit het gerechtelijk wetboek: